O. Stanisław Solarz CSsR – wielki czciciel Matki Bożej Nieustającej Pomocy
O. Stanisław Solarz CSsR (1894-1974) w szczególny sposób przyczynił się do rozwoju kultu ikony Matki Nieustającej Pomocy, ikony Miłości na ziemiach polskich. Przypominamy jego postać i dzieło.
Początków czci do Matki Bożej Nieustającej Pomocy należy upatrywać już w jego młodym wieku, kiedy umacniało się w nim pragnienie bycia kapłanem. Wówczas ze względu na słabe przygotowanie nie został przyjęty do gimnazjum w Jaśle. Wtedy jego matka widząc ogromny zapał syna postanowiła wybrać się z Ołpin (gdzie Stanisław urodził się i wychowywał) do Tuchowa na odpust, podczas którego został zapisany do Arcybractwa Matki Bożej Nieustającej Pomocy. To wielkie zaufanie Matce Bożej sprawiło, iż jego matka dowiedziawszy się w drodze powrotnej, że są przyjęcia do juwenatu (niższego seminarium) w Tuchowie, poczyniła starania, by do niego zapisać syna.
Ugruntowanie tej miłości Stanisława do Maryi nastąpiło w okresie formacji juwenackiej i seminaryjnej. To właśnie on będąc w juwenacie należał do Bractwa Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a w studentacie brał udział w corocznych akademiach ku czci Matki Bożej Niestającej Pomocy. Warto zaznaczyć, że podczas formacji nowicjackiej duże piętno na o. Solarzu wywarła postać magistra nowicjatu, o. Wojciecha Nipockiego, który darzył głęboką czcią Matkę Bożą Nieustającej Pomocy i do tego zachęcał nowicjuszy. O. Solarz tak to wspominał: „Obrazek Matki Bożej Nieustającej Pomocy, jaki otrzymałem w 1913 r., towarzyszył mi przez całe życie i dotąd widnieje na moim stole, chciałbym też, by mi go położono na piersiach do trumny”. Poza tym możliwość spotkań z misjonarzami oraz postawa o. Bernarda Łubieńskiego, o którego pracy na rzecz szerzenia kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy słyszał, odbiły się mocnym echem w późniejszym życiu o. Stanisława.
Pracując w Toruniu w okresie międzywojennym założył Towarzystwo Świetlic Charytatywnych. Gromadził w nich dorosłych i dzieci, nie tylko w celu wyżywienia, ale i wychowania religijnego. Troszcząc się o wymiar duchowy ludzi opuszczonych pragnął zaszczepić wśród nich nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W każdej świetlicy była kaplica z ołtarzem, w którym umieszczono ten obraz. Wokół niego gromadził na modlitwę swoich podopiecznych. Kiedy został dyrektorem tajnego juwenatu w Krakowie, swoją pracę wychowawczą oparł o kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy, czego przejawem były liczne konferencje, w których nawiązywał do tej cudownej ikony. Wydawał także gazetkę dla rodzin juwenistów pod tytułem „Straż Matki Bożej Nieustającej Pomocy”, której pierwszy numer ukazał się w maju 1945 r. Większość artykułów do tej gazetki pisali juweniści zainteresowani sprawami kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Kiedy został prefektem młodszych kleryków, tzw. humaniory, chcąc wszczepić ducha maryjnego w młodych zakonników, wprowadził od 1947 r. w gronie seminaryjnym nabożeństwo Nieustającej Nowenny do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Nabożeństwo to było także odprawiane, gdy objął stanowisko magistra nowicjatu. W tym okresie nowicjusze pod okiem o. Solarza budowali specjalne kapliczki Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Podczas wycieczek wynoszono je na okoliczne szczyty i wieszano na drzewach blisko szlaków turystycznych. W okresie pobytu o. Solarza w Łomnicy zbudowano ok. 5 kapliczek m.in. na Halę Łabowską, Halę Pisaną, Kiczarz i na Radziejową. Przy tych kapliczkach nowicjusze wraz z o. Solarzem urządzali nabożeństwa, śpiewali pieśni maryjne, o które on sam ciągle się starał. Pieśni tych uczył się wpierw nowicjat, potem dopiero, gdy okazały się dobre, były przepisywane i rozsyłane misjonarzom, którzy uczyli ludzi w czasie Misji Świętych O. Solarz zaproponował również nazwę willi w Łomnicy „Mariana” na cześć Matki Bożej, którą nieco zmieniono na „Marianum”. Ponadto o. Stanisław sprawił do kaplicy klasztoru łomnickiego obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy i umieścił go w odnowionym na tę okazję ołtarzu.
Wartym zaznaczenia jest fakt, że został mianowany przewodniczącym komisji kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Alfonsa. Wówczas koordynował pracę misjonarzy przy zakładaniu Arcybractwa Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Alfonsa czy Nieustannej Nowenny, starał się o pomoce do jego prowadzenia i tłumaczył specjalne materiały, zbierał od misjonarzy dane na temat ośrodków kultu ikony. Wygłaszał referaty dla misjonarzy i duchowieństwa diecezjalnego, opracowywał pomoce kaznodziejskie i instrukcje pastoralne. Starał się też o kopie ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy, które rozpowszechniał do różnych parafii. Dzięki zgodzie o. Generała zorganizował własną rodzinną produkcję kopii, angażując m.in. p. Waluka z Torunia oraz p. Torwita. Na zlecenie o. Solarza wykonano ich ponad 20 sztuk.
O. Stanisław Solarz zajmował się także tłumaczeniem materiałów Zgromadzenia mówiących o rozwoju kultu na całym świecie, tzw. „Analecta”, których treść zamieszczał w „Biuletynie kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy”. Pisał prawdopodobnie wiersze, które wykorzystywane były podczas akademii maryjnych. Wśród tych, które się zachowały, jest zbiór „Misteria Maryjne ku czci MBNP”. Napisał kilka broszur zawierających serie nauk nowennowych m.in. „Niezwykły rozkwit Nieustającej Nowenny do Matki Bożej Nieustającej Pomocy”, „Przygotowanie misji świętych lub rekolekcji z Matką Bożą Nieustającej Pomocy”, „Krótkie nauki o MBNP na cały rok”. Był on również autorem pierwszego podręcznika do prowadzenia nabożeństwa Nieustannej Nowenny do MBNP, zawierającego różne modlitwy i pieśni, który wydał w 1951 r. oraz redaktorem pierwszego wydania śpiewnika z pieśniami do MBNP wyposażonego w czterogłosowy układ nut.
Jak twierdził, pieśni pociągają ludzi do Matki Bożej i rozbudzają w nich miłość do Niej. Dlatego od samego początku do repertuaru pieśni maryjnych zawartych w śpiewniku Siedleckiego starał się dołączać nowe. Poza tym zwracał się do różnych ludzi z prośbami o pisanie tekstów lub muzyki. I tak dzięki o. Solarzowi w latach pięćdziesiątych powstały godzinki ku czci MBNP, których autorką tekstu była s. Alicja Zofia Teliga, Niepokalanka z Nowego Sącza, zaś melodii do inwokacji i hymnów ks. Franciszek Folek SVD i ks. Antoni Chlondowski SDB. Również o. Alfons Klaman, redemptorysta, zachęcony przez o. Solarza napisał już przed rokiem 1950 melodie do różnych pieśni do MBNP. Wśród nich należy wymienić: „Do Ciebie Matko Szafarko łask”, której tekst napisał o. Tadeusz Sitko; „Matko przed Twoim obrazem”, której tekst napisał o. M. Krzepiński; „W dobre twe oczy”, której tekst napisał o. Stanisław Podgórski; „O Maryjo witam Cię” oraz dwie Msze o MBNP. Pieśni te zostały zamieszczone w zbiorku pieśni z 1951 r.
Innym jeszcze sposobem budzenia kultu MBNP przez o. Solarza były afisze i plansze wraz z komentarzem, których zadaniem było przyciągać i zachęcać wiernych do gorliwości apostolskiej oraz ukazywać rozmiary kultu MBNP w Polsce i w świecie. W latach 1951-1959 o. Solarz wydawał biuletyn kultu MBNP, który po zakończeniu jego publikacji zastąpił listami informacyjnymi wydawanymi przy okazji większych świąt kościelnych.
O. Stanisław Solarz niewątpliwie należał do tych redemptorystów, którzy na przestrzeni minionych lat zostawili po sobie ogromną spuściznę w szerzeniu kultu MBNP w Polsce. Był to redemptorysta, który spalał się dla Boga, ale i dla szerzenia czci Maryi, Matki Nieustającej Pomocy.
o. Maciej Nowak CSsR, Komisja Jubileuszu Ikony MBNP
