O. Andrzej Wodka CSsR: Zadmijcie w róg! – otwarcie Roku Świętego
Artykuł o. prof. Andrzeja S. Wodki CSsR opublikowany na Blogu Akademii Alfonsjańskiej.
* * *
Jubileusz: wydarzenie i obrzęd
Najbardziej znanym obrzędem chrześcijańskiego jubileuszu, obchodzonego co 25 lat, jest otwarcie Drzwi Świętych. Symbolicznie wyraża ono koncepcję, że podczas jubileuszu wiernym oferowana jest „nadzwyczajna droga” do zbawienia.
Tradycja biblijna łączy natomiast „jubileusz” z dźwiękiem rogu, który z kolei wywodzi się z ofiary Izaaka (Rdz 22, 1-18). Izaak został uratowany przed złożeniem w ofierze, a w jego miejsce Abraham złożył w ofierze barana, który zaplątał się rogami w krzak na górze. Związany z tym wydarzeniem dźwięk rogu ma podwójną funkcję. Pierwszą z nich jest przypomnienie Bogu o wierze Abrahama i zbawieniu Izaaka oraz wszystkich jego potomków. Po drugie, dźwięk rogu musi obudzić uwagę dzieci Abrahama na moment łaski, który zaczyna mieć miejsce, taki jak wyzwolenie „dla całej ziemi”.
W tradycji chrześcijańskiej baran składany w ofierze zamiast Izaaka reprezentuje Baranka Bożego, „Tego, który gładzi grzech świata” (J 1, 29-34), Jezusa Chrystusa, złożonego w ofierze za ludzkość, aby zapewnić wszystkim powszechne zbawienie.
Biblijne korzenie jubileuszu
Słowo „jubileusz” pochodzi od hebrajskiego terminu jobel, który oznacza barani róg. Róg ten, używany jako trąba, swoim szczególnym dźwiękiem wskazywał wszystkim Żydom początek roku jubileuszowego. Księga Kapłańska, ze swoim „kodeksem świętości”, jest głównym źródłem obchodów roku jubileuszowego. W tym pierwszym wpisie, poświęconym rozpoczynającemu się Jubileuszowi 2025, to właśnie Księga Kapłańska rzuca pierwsze światło na to wydarzenie, uważane za święte od tysiącleci w różnych tradycjach religijnych:
„Będziecie liczyć siedem szabatów lat, to znaczy siedem razy po siedem lat; siedem szabatów lat da czterdzieści dziewięć lat. Dziesiątego dnia siódmego miesiąca zatrąbisz w trąbę (shophar – שׁוֹפָר); w Dniu Pojednania zatrąbisz w trąbę po całej ziemi. Uświęcisz rok pięćdziesiąty i ogłosisz wolność w całej ziemi wszystkim jej mieszkańcom. Będzie to dla was jubileusz (jobel – יוֹבֵל); każdy z was powróci do swojej własności i do swojej rodziny” (Kpł 25, 8-10).
Wyzwolenie i powszechne pocieszenie
Wiara prowadzi całą kulturę Izraela do przeżywania prymatu relacji z Bogiem w czasie, w pracy, w relacjach. Wszystkie rzeczywistości, które dotyczą ludzi, narzędzi i środków do życia, nie mogą ulec niekończącemu się egoizmowi i nienasyconemu karierowiczostwu ludzi, zwłaszcza tych, którzy już cieszą się różnymi przywilejami w życiu (władza, zasoby, sieci wsparcia).
Ożywieni objawioną wiarą, wierzący nie mogą tolerować różnych form niewolnictwa (często dożywotniego), praktykowanych także wśród innych narodów. Podobnie niedopuszczalne jest, aby rodzina została na zawsze pozbawiona swojej ziemi (z powodu zadłużenia lub ubóstwa), ponieważ ziemia należy do Boga i jest darem dla człowieka.
Boskie prawa Księgi Kapłańskiej interweniują zatem, aby promować sprawiedliwość i nadzieję. Mogą one wydawać się nierealistyczne, biorąc pod uwagę odległość czasową między latami jubileuszowymi i trudną wykonalność przepisów. Jednak ich ukierunkowanie jest jasne i intensywne. Energicznie kwestionują, rzucają wyzwanie i wzywają wierzących do przyjęcia daru i promowania kultury wyzwolenia, która przekłada się na „pocieszenie” ludzi i ziemi.
Ostateczne jubileuszowe pocieszenie urzeczywistni się w Jezusie z Nazaretu. To w relacji z Nim, prawdziwym Barankiem Bożym, staje się możliwe doświadczenie „odpoczynku” i „odświeżenia” Jubileuszu, który jest teraz stale otwarty: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest proste, a moje brzemię lekkie” (Mt 11, 28-30).
za: cssr.news
fot. Megs Harrison, Unsplash
