Leon XIV do biskupów redemptorystów i skalabrynianów – pełny tekst przemówienia
Sala Konsystorza w Pałacu Apostolskim w Watykanie, 25 czerwca 2025 r.
W imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Pokój wam!
Wasze Eminencje, Wasze Ekscelencje, Czcigodni Przełożeni,
Cieszę się z tego spotkania i uważam, że okazja, która je spowodowała, jest piękna: decyzja dwóch zgromadzeń zakonnych o spotkaniu i dialogu z braćmi, którym powierzono posługę biskupią w Kościele. Jest to wymiana, która z pewnością wzbogaca obecnych biskupów, wasze wspólnoty i cały Lud Boży, jak naucza Sobór Watykański II (por. Konstytucja dogmatyczna Lumen Gentium, 7; Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Świeckiego – Kongregacja ds. Biskupów, Wytyczne dotyczące wzajemnych stosunków między biskupami a zakonnikami w Kościele, 2).
WIĘCEJ: Leon XIV do biskupów redemptorystów i skalabrynianów: potrzebujemy słuchać głosu miłości Bożej
Kościół jest wdzięczny waszym instytutom, od których zażądał, mianując biskupów spośród ich członków, niemałego poświęcenia w czasach niedoboru zakonników, kiedy pozbawianie was współbraci zaangażowanych w różne dzieła wiąże się z niemałymi problemami. Być może przełożony generalny coś mi powie, ale… [śmiech]. Jednocześnie jednak dał on waszym zgromadzeniom wielki dar, ponieważ służba Kościołowi powszechnemu jest najpiękniejszą łaską i radością dla każdej rodziny zakonnej, co z pewnością potwierdziliby wasi założyciele.
Wy w szczególności, jako zakonnicy skalabrynianie i redemptoryści, wybrani i konsekrowani do służby biskupi, a także kardynałowie, wnosicie do swojej posługi dziedzictwo dwóch ważnych charyzmatów, szczególnie w naszych czasach: służby migrantom oraz ewangelizacji ubogich i opuszczonych.
Święty Alfons Maria de’ Liguori, stykając się z ubóstwem najbardziej zaniedbanych dzielnic Neapolu w XVIII wieku, wyrzekł się bogatego życia i lukratywnej kariery, podejmując misję niesienia Ewangelii najuboższym.
Święty Jan Chrzciciel Scalabrini, sto lat później, potrafił odczuć i zrozumieć nadzieje i cierpienia wielu ludzi, którzy opuścili wszystko, szukając lepszej przyszłości dla siebie i swoich rodzin w odległych krajach.
Obaj byli założycielami, zostali biskupami i potrafili odpowiedzieć na wyzwania systemów społecznych i gospodarczych, które z jednej strony otwierały nowe horyzonty na różnych poziomach, ale z drugiej pozostawiały po sobie wiele niezauważonej nędzy i problemów, tworząc ogniska degradacji, którymi nikt nie chciał się zajmować.
W historycznym momencie, który stwarza wielkie możliwości, ale jednocześnie nie brakuje w nim trudności i sprzeczności, świętując jubileusz nadziei, chcemy przypomnieć, że dziś, tak jak wczoraj, głosem, którego należy słuchać, aby zrozumieć, co należy zrobić, jest głos „miłości Bożej, która została wlana w nasze serca przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5, 5).
Nawet w naszym świecie dzieło Pana zawsze wyprzedza nas; musimy dostosować do niego nasze umysły i serca poprzez mądre rozeznanie. Jestem przekonany, że dyskusja, którą zainicjowaliście, będzie bardzo przydatna do tego celu. Zachęcam was zatem, abyście również w przyszłości podtrzymywali i pielęgnowali te relacje braterskiej pomocy, z hojnością i bezinteresownością, dla dobra całej owczarni Chrystusa. Dziękuję wam za wspaniałą pracę, którą wykonujecie, i serdecznie błogosławię was wraz z waszymi wspólnotami. Dziękuję!
papież Leon XIV
tłum. wł.; oficjalny tekst przemówienia: vatican.va
