Pierwsi oblaci Zgromadzenia Redemptorystów w Kazachstanie
W niedzielę 5 maja 2024 r. w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Pietropawłowsku na północy Kazachstanu odbyła się piękna uroczystość wręczenia dyplomów oblatów dwom panom z katolickiej parafii, którą od lat 90-tych XX wieku prowadzą redemptoryści. W gronie osób uhonorowanych przez Zgromadzenie znaleźli się Anatolij Żeleziecki i Aleksander Tichonow. Podczas Eucharystii przeżywanej z parafianami dyplomy wręczył o. Dariusz Paszyński CSsR, przełożony Prowincji Warszawskiej Redemptorystów, który w swoim przemówieniu podkreślił wdzięczność za wieloletnią współprace oraz więź duchową między redemptorystami a oblatami.
Tytuł oblata Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela został nadany przez Przełożonego Generalnego Redemptorystów o. Rogerio Gomesa CSsR na prośbę wspólnoty redemptorystów w Pietropawłowsku.
Poprzez przyjęcie do grona oblatów dwaj parafianie zostali objęci szczególną modlitwą współbraci i włączeni w dobra duchowe Zgromadzenia nabyte przez modlitwy i dzieła apostolskie. Ze swej strony oblaci wspierają duchowo redemptorystów, zwłaszcza miejscową wspólnotę ojców, modląc się również o powołania do Zgromadzenia Redemptorystów.
Oto biogramy nowych oblatów:
Anatolij Josifowicz Żeleziecki urodził się 23 stycznia 1949 roku w Pietropawłowsku w rodzinie Józefa i Marii zd. Wozowicz. Gdy podejmował naukę w szkole podstawowej, przedwcześnie zmarł jego ojciec. Aby ulżyć mamie w trudzie wychowywania kilkorga dzieci, Anatolij na kilka lat trafił do swojej cioci we wsi Litowocznoje. Po ukończeniu 8 klasy szkoły podstawowej, uczęszczał na kurs radiomechanika, a następnie zaczął pracować w fabryce radiotechniki im. Kirowa i jednocześnie uczyć się w wieczorowej szkole, aby uzyskać średnie wykształcenie. Następnie zakończył w Odessie technikum metrologii. Służbę wojskową odbył w latach 1969-70, głównie na południu ZSSR, w Uzbekistanie.
W 1975 roku ożenił się z Natalią Nikołajewną Sadowoj, z którą ma dwoje dzieci. Aż do rozpadu Związku Radzieckiego, Anatolij Żeleziecki przepracował wiele lat w fabryce radiotechniki na stanowisku naczelnika laboratorium.
Ponieważ mama Anatolija była przez wiele lat gospodynią na plebanii u ks. Jana Pawła Lengi w Tajnszy, Anatolij odwiedzając ją i uczęszczając na nabożeństwa w kościele, zaczął stopniowo przybliżać się do wiary i już jako dorosły, żonaty mężczyzna przeżył czas swojego nawrócenia. Po przyjeździe w 1993 r. do Pietropawłowska pierwszego redemptorysty o. Zbigniewa Kotlińskiego, Anatolij zaczął regularnie praktykować, uczęszczając na nabożeństwa i zaangażował się w komitet budowy kościoła parafialnego.
Praktycznie od samego początku współpracował z o. Zbigniewem przy budowie nowego kościoła, pełniąc oficjalnie funkcję referenta budowy. W późniejszym czasie Anatolij brał udział także w rekonstrukcji starego kościoła Serca Pana Jezusa w parku, który został oddany dopiero po wybudowaniu nowego, a także w adaptacji budynku na klasztor sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.
Patrząc na zaangażowanie Anatolija w życie parafialne, należy wspomnieć, że od wielu lat należy wraz z żoną do grupy żywego różańca, jest wspomagającym członkiem Legionu Maryi, a także nosi szkaplerz karmelitański. Na ile tylko wystarcza mu czasu i sił, Anatolij zawsze pomaga szczególnie klasztorowi sióstr redemptorystek i przy kościele Serca Pana Jezusa w parku, niedaleko którego mieszka.
Od kilku lat Anatolij jest oficjalnym lektorem mianowanym przez biskupa ordynariusza i praktycznie codziennie czyta czytania na porannych Mszach świętych w kościele Serca Pana Jezusa.
Można śmiało powiedzieć, że pan Anatolij jest od wielu lat w serdecznych relacjach z redemptorystami i redemptorystkami pracującymi w Pietropawłowsku, żyje naszymi sprawami i wszystko co się dzieje w parafii, jak i u redemptorystów i sióstr zakonnych, jest dla niego ważne.
Poprzez długie lata swojego zaangażowania w sprawy naszej parafii i redemptorystowskiej wspólnoty, szczególnie w latach 90-tych u boku o. Zbigniewa, Anatolij dał się sprawdzić jako zaufany przyjaciel redemptorystów szczerze przejęty sprawami wiary, apostolstwa, Kościoła i naszego Zgromadzenia.
Aleksander Iwanowicz Tichonow urodził się w Szumsku na Litwie 5 lutego 1955 roku. W 1957 roku, jako małe dziecko przyjechał wraz z rodziną do Pietropawłowska w ramach akcji „Celina”, mającej na celu przyciąganie obywateli Związku Sowieckiego do pracy w Kazachstanie, szczególnie do pracy w rolnictwie.
Aleksander zakończył szkołę podstawową w wiosce Matrasowo, później rodzina często zmieniała swoje miejsce zamieszkania, by w końcu osiąść w Pietropawłowsku. Pierwszą pracę podjął jako pomocnik przy naprawie samochodów, następnie 2 lata służył w armii na północy Rosji, a po powrocie do domu pracował w różnych fabrykach, głównie jako murarz i blacharz.
Mając 28 lat, około 1983-84 roku, zaczął razem z mamą i innymi krewnymi uczęszczać na Msze święte w miejscowości Tajnsza oddalonej od Pietropawłowska o 150 km. Aleksander zapoznał się tam z ks. Janem Pawłem Lengą i zaangażował się w pomoc tamtejszej wspólnocie parafialnej, szczególnie przy rozpoczynającej się budowie kościoła. Pomoc Aleksandra i innych parafian z Pietropawłowska regularnie uczęszczających na nabożeństwa w Tajnszy polegała na cotygodniowych, piątkowych wyjazdach do Tajnszy (po zakończeniu 5 dniowego tygodnia pracy), sobotniej pomocy przy budowie i powrocie do miasta po Mszy niedzielnej.
Kiedy wiosną 1993 roku do Tajnszy przybył o. Zbigniew Kotliński CSsR, jeden z pierwszych misjonarzy, którzy pojawili się na północy Kazachstanu po rozpadzie Związku Sowieckiego, biskup skierował go do Pietropawłowska ze słowami – oni tam swoją gorliwością zasłużyli na kapłana. Właśnie Aleksander Tichonow po raz pierwszy przywiózł o. Zbigniewa do Pietropawłowska i w ciągu kilku miesięcy kwaterował on u niego w mieszkaniu, dopóki nie udało mu się wynająć i urządzić oddzielnego mieszkania. Warto też wspomnieć, że w związku z tym zakwaterowaniem o. Zbigniewa związane były też nieprzyjemności, które miał Aleksander, kiedy o. Zbigniewa Kotlińskiego i o. Kazimierza Zymułę w pewnym momencie oskarżano o szpiegostwo.
Aleksander od samego początku poprzez pomoc pierwszym kapłanom był związany z tworzeniem się parafii katolickiej w Pietropawłowsku i budową nowego kościoła. Przy niektórych etapach budowy kościoła Miłosierdzia Bożego brał bezpośredni udział pracując własnoręcznie, przy innych pomagał organizując potrzebne do budowy maszyny i transport, z kolei innym razem doradzał w przyjęciu prawidłowych rozwiązań.
Oprócz współpracy w organizacji początków parafii i budowy kościoła, Aleksander nieprzerwanie od 30 lat angażuje się w życie parafii, zarówno w sposób duchowy, należąc do grupy żywego różańca, czy też regularnie uczęszczając na nabożeństwa w ciągu tygodnia, a także będąc wspomagającym członkiem Legionu Maryi. Przez jakiś czas należał także do rady parafialnej, a w ostatnim czasie wyraził gotowość przyjęcia posługi lektora.
Materialna pomoc i zaangażowanie Aleksandra w życie parafii i klasztoru redemptorystów, a także klasztorów żeńskich – sióstr redemptorystek i sióstr Matki Bożej Miłosierdzia można określić jako relację bardzo przyjacielską i życzliwą. Przejawia się ona w bardzo konkretny sposób, poprzez pomoc fizyczną przy remontach, naprawianiu usterek i wszelką możliwą pomoc. Trzeba podkreślić, że jest jednym z tych nielicznych parafian, na których zawsze można liczyć.
Godnym uwagi jest również fakt, że Aleksander wykazuje się również apostolstwem w zakresie przyciągania swoich bliskich do Kościoła i parafii. To właśnie dzięki jego staraniom i świadectwu, w ostatnim czasie do Kościoła zbliżyło się kilkoro jego krewnych i ich rodziny.
Ze względu na podtrzymywanie stałego kontaktu z redemptorystami i siostrami pracującymi w Pietropawłowsku, życie naszymi sprawami i naszym charyzmatem oraz reagowanie na potrzeby parafii i wspólnot zakonnych, Aleksander Tichonow zasługiwał na oficjalne włączenie go w grono oblatów Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela.
Serdecznie gratulujemy nowym uhonorowanym zaszczytnego tytułu oblatów, który jest potwierdzeniem ich zaangażowania religijnego i żywej więzi z naszym Zgromadzeniem.
o. Sylwester Cabała CSsR, Warszawa
