Historia ikony MB Nieustającej Pomocy
Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy powstała wiele stuleci temu najprawdopodobniej w cieniu najsłynniejszej Ikony Wschodu „HODIGITRII”. Obraz ten zaginął w wojnach i najazdach muzułmańskich. Zaginięcie tego Obrazu uważano potem za największy dramat całego chrześcijaństwa. Bowiem według tradycji autorem tego Obrazu był św. Łukasz Ewangelista. Tradycja mówi, że odegrała ona ogromną rolę na tej wyspie, gdy po wypędzeniu z Krety muzułmanów w 966 r. rozpoczęła się rechrystianizacja wyspy. Ten rodzaj ikony był bardzo rozpowszechniony w średniowieczu na terenach greckich, serbskich i na Rusi. Jedni twierdzą, że obraz powstał w Bizancjum, inni, że w klasztorze Hilmadar, na świętej górze Athos.
Natomiast pierwsze wiadomości o ikonie MBNP pochodzą z XV wieku. Wówczas to pewien włoski kupiec przywiózł ją do Rzymu, wcześniej wykradając ją z kościoła na Krecie. Po kilku latach, leżąc już na łożu śmierci, opowiedział jednemu ze swych przyjaciół tę historię. Poprosił go również o przekazanie ikony do jakiegoś kościoła. Ten obiecał, że to zrobi, ale jego żona rozmiłowała się w obrazie i nie chciała go oddać. W końcu podobno sama Matka Boża ukazała się ich córce, prosząc aby przekazała mamie, żeby umieściła obraz w kościele św. Mateusza, znajdującego się pomiędzy dwiema wielkimi i sławnymi bazylikami: św. Jana na Lateranie i Santa Maria Maggiore. Wówczas też sama Maryja nadała obrazowi tytuł Matki Nieustającej Pomocy. W końcu kobieta oddała obraz. Uroczyste wprowadzenie obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy do kościoła św. Mateusza w Rzymie, będącego pod opieką augustianów, odbyło się 27 marca 1499 roku. Od 1739 do 1798 roku świątynia była pod opieka irlandzkich augustianów. Po zajęciu miasta przez wojska napoleońskie w 1798 r. kościół ten został zniszczony. Augustianie opuścili to miejsce, zabierając ze sobą obraz do kościoła św. Euzebiusza. Następnie przenieśli się do nowego domu przy kościele Najświętszej Maryi Panny na Posterula. Tam jednak otoczony kultem był obraz Matki Bożej Łaskawej więc zakonnicy obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy umieścili w prywatnej kaplicy Augustianów, gdzie prawie zupełnie został zapomniany.
50 lat później na miejscu kościoła św. Mateusza redemptoryści zbudowali nową świątynię pw. św. Alfonsa oraz klasztor. 66 lat ikona była w ukryciu i jakby zapomniana. Redemptoryści, dzięki o. Michałowi Marchi, który jako jeden z pierwszych wstąpił do Zgromadzenia w Rzymie przyczynili się odnalezienia ikony. O. Marchi jako ministrant posługiwał bowiem do Mszy Św. w kaplicy klasztornej augustianów w Posteruli. Opowiedział on swojemu przełożonemu, że tamtejszy, starszy już brat zakonny Augustine Orsetii często rozmawiał z nim o cudownym obrazie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, który wisiał kiedyś w kościele św. Mateusza. Później okazało się, że był to ten sam obraz, który zaniedbany i pokryty grubą warstwą kurzu, znajdował się nad ołtarzem w tej kaplicy klasztornej, gdzie Michał codziennie służył do Mszy Św. Dysponując tą informacją, generał redemptorystów o. Mikołaj Mauron zwrócił się z prośbą do Piusa IX o przekazanie go do kościoła św. Alfonsa, aby obraz MBNP wrócił na stare miejsce. Papież udzielił pozwolenia 11 grudnia 1865 roku, a uroczyste wprowadzenie obrazu, po jego odrestaurowaniu przez polskiego malarza Leopolda Nawotnego, do kościoła odbyło się 26 kwietnia 1866 roku. Rok później, 22 czerwca miała miejsce uroczysta koronacja obrazu, stanowiąca ważny etap w rozwoju kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy na całym świecie.
W roku 1876 ustanowiono święto Błogosławionej Dziewicy Maryi pod wezwaniem Nieustającej Pomocy, z własnym oficjum, modlitwami i czytaniami mszalnymi. Początkowo celebrację tego święta ustalono na niedzielę poprzedzającą uroczystość św. Jana Chrzciciela, później natomiast wyznaczono 27 czerwca jako dzień poświęcony Matce Bożej Nieustającej Pomocy.
o. Andrzej Makowski CSsR
